Το οικόπεδο του σημερινού 7ου Δημοτικού Σχολείου Έδεσσας ανήκε στον εργοστασιάρχη κ. Σεφερτζή. Μέσα σ’ αυτό υπήρχε η κατοικία -βίλα του, στην οποία και κατοικούσε, όσο διάστημα η Έδεσσα ήταν το «Μάντσεστερ των Βαλκανίων» και μαζί με τη Νάουσα η κινητήρια δύναμη της βιομηχανίας στη Μακεδονία με τα εργοστάσιά τους.
Μετά τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου όμως η εμφάνιση των συνθετικών υφασμάτων (νάιλον) που ήρθαν από την Αμερική καθώς επίσης και ο εξηλεκτρισμός της χώρας αφαίρεσε από τις βιομηχανίες της Έδεσσας το πλεονέκτημα των υδατοπτώσεων, με αποτέλεσμα τα εργοστάσια της Έδεσσας να παρακμάζουν και να κλείνουν τη δεκαετία του 1960. Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πτωχεύσει και ο κ. Σεφερτζής και οίκημα και οικόπεδο να έρθουν στο δημόσιο.
Στο πολύ μεγάλο οικόπεδο μέσα –με μαρτυρίες του κ. Στεφανίδη Βασιλείου-υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος, με λουλούδια, σιντριβάνι, τέσσερα μεγάλα δέντρα, από τα οποία σώζεται μόνο το ένα σήμερα, η φλαμουριά και δυο αγελάδες!
Στη συνέχεια η οικία κατοικείται από τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα, αργότερα το οίκημα ερημώνει και κάποια στιγμή παλιό, κατοικείται από την οικογένεια του κ. Στεφανίδη Βασιλείου, ο γιος του οποίου ο κ. Στεφανίδης Γεώργιος έχει ακόμα και σήμερα το 2018 φρέσκες μνήμες, με τα παιχνίδια που έκαμνε στην τεράστια αυλή του οικήματος. Όταν το οίκημα γκρεμίστηκε και έμεινε σκέτο οικόπεδο, στο μισό του οικοπέδου δημιουργήθηκε ο θερινός κινηματογράφος «΄Αστρο»..
Κάποια στιγμή ο κ. Στεφανίδης Βασίλειος ζήτησε την άδεια, το υπόλοιπο του οικοπέδου να το χρησιμοποιήσει για αποθήκη υλικών οικοδομής, η οποία και του δίδεται. Στην συνέχεια το οικόπεδο έρχεται στην Μεραρχία με τη προοπτική να χτιστεί η Στρατιωτική Λέσχη. Σχέδιο που ναυαγεί και τελικά αργότερα χτίζεται το 7ο Δημοτικό Σχολείο Έδεσσας.
Μέχρι εδώ ό,τι έχει γραφεί είναι μαρτυρίες του κ. Στεφανίδη Βασιλείου. Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι από το αρχείο του αρχιτέκτονα Παπαθωμά Θεοδώρου. Αρχιτέκτονα με σχέδια του οποίου κατασκευάστηκε το κτίριο του Δημοτικού ενώ η κατασκευή και επίβλεψη έγινε από τον πολιτικό μηχανικού Διονύση Νιφοράτο.
Το 7ο Δημοτικό Σχολείο Έδεσσας κτίστηκε στη θέση αυτή για να στεγάσει τους μαθητές της πυρίκαυστης ζώνης, μεταξύ των κυρίων οδικών αξόνων Λεωφόρου Φιλίππων και Εγνατίας, που αποτελούν την είσοδο και έξοδο της πόλης. Ως γνωστόν στις 12 Σεπτεμβρίου του 1944, οι Γερμανοί, σε αντίποινα για το φόνο ενός αξιωματικού τους, πυρπόλησαν την μισή πόλη
Τον τύπου του σχολείου αυτού σε παραδοσιακό μακεδονικό στυλ, κατά τον κ. Παπαθωμά πάντα, τον επέβαλαν δυο βασικοί λόγοι:
Κατά πρώτον το πολύ μικρό οικόπεδο των 1180 τ.μ.,- εκμεταλλεύτηκε με το παραδοσιακό μακεδονικό στυλ ο δεύτερος όροφος με τα «ΣΑΧΝΙΣΙΑ», αυξάνοντας την ωφέλιμη επιφάνεια και κερδίζοντας 150 τ.μ. περίπου, αλλά και οι μακραίωνοι δεσμοί της Έδεσσας με το παραδοσιακό μακεδονικό στυλ, το οποίο μέρα με τη μέρα εξαφανίζεται κάτω από την πίεση της πολυκατοικίας και της εκμετάλλευσης.
Στο έργο αυτό απασχολήθηκαν κατά κανόνα τεχνίτες της περιοχής, που με πολύ αγάπη και φροντίδα, αλλά και κόπο ανέβασαν την ποιότητα κατασκευής.
Το κτίριο του σχολείου καλύπτει 373 τ.μ. έχει μέγιστο ύψος 8,55 μέτρα αύλειο χώρο 820 τ.μ. και η έναρξη των εργασιών έγιναν στις 26-6-1985 και η περαίωσή τους στις 31-10-1987.